Tijdens mijn opleiding heb ik voor de leeranalyse op de divan gelegen bij een psychoanalyticus. Ik heb mijn zielenroerselen gedeeld en ervaren dat de oorzaak van geestelijke en lichamelijke klachten in je onbewuste kunnen liggen. Zelfanalyse is een verplicht onderdeel van onze opleiding, anders mag je jezelf geen Analytisch Therapeut noemen.
Volkomen terecht wat mij betreft. Als je werkt in de geestelijke gezondheidszorg, heb je een grote verantwoordelijkheid en ben je het aan je cliënten verplicht om te weten welke factoren onze gezondheid beïnvloeden. Pas als je zelf de diepte van je onbewuste hebt ervaren, ben je je echt bewust van de impact daarvan.
Toch heeft vrijwel geen psycholoog, ggz-praktijkondersteuner, doorsnee coach van sociale teams of welke andere reguliere geestelijke-zorgprofessional dan ook, zich echt kwetsbaar hoeven opstellen. In hun opleiding hebben ze niet ervaren dat geestelijke en lichamelijke gezondheidsklachten hun oorsprong kunnen hebben in het onbewuste. Cliënten kunnen ze daarom vaak niets anders bieden dan symptoombestrijding, waarmee ze natuurlijk helemaal geen inzichten en duurzame oplossingen bieden.
Het wordt tijd dat reguliere geestelijke-zorgprofessionals serieuze aandacht krijgen voor de invloed van onbewuste, verdrongen emoties op de gezondheid. Pas als ze hun focus ook kunnen verdiepen naar wat er onder de oppervlakte zit, verdienen ze de naam zorgprofessional.
Vertrouw je geest niet toe aan iemand die zijn eigen geest niet kent. Hoe je daarachter komt? Vraag hem te vertellen over zijn eigen kindertijd en hoe hij die heeft verwerkt. Je weet dan snel genoeg of je te maken hebt met een echte professional.
‹ Alle blogartikelen